γιασένα αναγνώστη|: σχεδόν 100 χρονών....

σχεδόν 100 χρονών....

θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα διαπιστώσεις ότι η ζωή σου σε προσπέρασε με ασύλληπτη ταχύτητα...

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ....ΜΕΤΑ ΑΠ' ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ....πεθαίνουν οι νεράϊδες και τα νεραϊδόπαιδα; ...

Προχθές, η γιαγιά μου μας μιλούσε για τη σκάλα της ζωής..
με τα ξύλινα πατήματα και για τις γυάλινες κορυφές,
πως τις κατακτούν και πόσο κρατούν όταν χτίζονται πάνω στην άμμο....
Χθες η γιαγιά μου δεν κατάλαβε πως έγινε σήμερα...........

Σας αρέσει το ροζ κραγιόν με τα καστανά μάτια....
Τα πράσινα ξεθωριασμένα μάτια;

που κοιτάνε αλλα δεν βλέπουν.. ..σας αρέσουν;..

Αυτά με τη σταθερή κόρη απο την προχθεσινή μέρα....

Ξέρω πως αρέσει και το σκιερό μοβ κόκκινο κραγιόν σε φόντο ασπρόμαυρου πάπυρου, αυτού του αληθινού πάπυρου Αιγύπτου... που μάθαμε στο σχολείο, τον βλέπω στον καθρέφτη μου και βλέπω τη περιγραφή να ταιριάζει.............

Τελικά ποιο κραγιόν σας αρέσει.....;

Είμαι 100 χρονών.

Τον καβάλησα τον αιώνα,...

περνώ τα σύνορα του Βορρά και κατεβαίνω στον αδύνατο Νότο....

Τον δυνατό, άγνωστο .. αταξίδευτο.. ονειρό - πολο..

Το μυαλό μου μπερδεύει το παρόν, το παρελθόν, ...
αυτά που ζήσαμε, χθες, ..
που μιλούσαμε με τη γιαγιά μου την Ευσταθία,
τον αδερφό μου,....

Ενα χαμογελαστό κοκκινότριχο νεραϊδόπαιδο

που μιλούσαμε με τους παπούδες, ...για τις νεράϊδες του κόσμου και τον έρωτα...
για τους φίλους του δάσους, τα ξωτικά.. που μας τρομάζαν..
Που πάντα κλείναμε ερμητικά, σφιχτά μέσα στα σκεπάσματα τα άκρα των ποδιών μας για να μην μας δαγκώσουν τα γνωστά αερικά της ζωής, ..
που σιωπηλά περιμέναμε να μας πάρει το πρώτο όνειρο της νιότης..

Εκείνη τη σκάλα, ...εκείνα τα σκαλοπάτια που μας έλεγε η γιαγιά..

Το μυαλό μου μπερδεύει τους φίλους, .....φίλοι, ..τους ...φίλους.!
με τους ....αλήθεια ..
Εκείνη τη σκάλα του κήπου, ..που με μεγάλες δρασκελιές... φτάνεις πάνω από τα σύννεφα ..
κάποιος να κρατά τη σκάλα μας λένε οι μεγάλοι, ..μα γεννήθηκα τόσο μεγάλη;...
Σκουφί... φόρεμα, ...κραγιόν, ..φίλοι, ...τι άλλο μας λείπει;
...πρέπει να προλάβω την πόρτα του δάσους ανοιχτή..

Το μυαλό μου μπερδεύει, το παρόν, το παρελθόν, ....πάντως οι γονείς μου, μου είπαν να περνώ να πίνω ένα τσαγάκι μαζί τους,

Είμαι 100 χρονών;.. ένας αιώνας μέρες.. ένας αιώνας μέρες..
και πόσες ώρες;
και καλές και κακές, σκιερές..

Δεν βάφει και το μολύβι, μα ούτε και το πινέλο σε βράχια γεμάτα ρέματα, χωρίς στάλα νερό..!!
Μπερδεύτηκα, τι μου είπατε;.....
να βάλω ροζ απαλό, ή μοβ κόκκινο κραγιόν; ....

Και σήμερα, ...τις φοβάμαι τις σκιές στους τοίχους την ώρα που σβήνουν τα φώτα, μπαίνει εκείνο το

φως από τη χαραμάδα της πόρτας και σκιάζει στον απέναντι τοίχο..

Φοβάμαι να πάω στη σάλα μόνη μου, είναι νύχτα κι έχει σκιές...

Μα που πήγαν όλοι;

Σήμερα, ..όπως και χθες, ...και αύριο, ...ταξιδεύω πίσω,
στη μέρα που ανακάλυψα τον έρωτα.
Μισός, ..ένας αιώνας μέρες.....

Τώρα νιώθω πιο ερωτευμένη από την ... χθεσινή μέρα ..

ευτυχώς το ανακάλυψα .....
ο πάπυρος θέλει τέχνη..
μισή μέρα χρειάστηκε να βάλω ένα σκούρο κόκκινο κραγιόν..!

Θα με άκουγες αν σου έλεγα πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος;
Δεν μπορείς καν να το φανταστείς.

Το ξέρω.. αλλά θα με άκουγες αν σου έλεγα πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες;.. μικρέ μου.! συνταξιδευτή...

Η ζωή...
μεγάλη αντίζηλος...
το συζητούσε και η μητέρα με τον πατέρα..
τους άκουσα στα κρυφά όταν πήγα να πάρω το κρασί απ΄το κελάρι... παλιό το πάτωμα..

Ποτέ δεν τους άρεσε η ταχύτητα...

Θα σου πω: όταν ξυπνήσεις μια μέρα θα διαπιστώσεις ότι η ζωή σου σε προσπέρασε με ασύλληπτη ταχύτητα,
κάποιοι το λένε ταχύτητα φωτός....
το λένε και σκέψεις...
Οι πιο έντονες στιγμές θα είναι σαν να τις έζησες πριν λίγες μέρες ενώ θα έχουν περάσει δεκαετίες και τίποτα δεν θα’χει σβήσει απ' τα ίχνη του πόνου και της ευχαρίστησης που σου άφησαν....

Όταν ταξιδεύω με τα αερικά μου μέσα στις σκιές της ζωής, πάντα

βάζω κραγιόν, ...αυτό το βαθύ κόκκινο, ...μοβ το περίγραμμα..

θέλω να' ναι σωστές οι γραμμές μου, ...στο φως.

Έτοιμη.. νεραϊδούλα μου.!