ΠΡΙΝ ΡΑΓΙΣΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ, ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΧΟΡΔΕΣ ΝΑ ΜΗ ΛΥΓΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΡΑΤΣΟ...

Όργανο κι αυτό, ........δυσβάσταχτος ο πόνος
Η καρδιά μου τείνει να ματώσει πάλι, σαν τη κιθάρα μου που κάθετε αμίλητη τόσο καιρό και ραγισμένη εκεί στο τραπέζι και........ με πιάνει πόνος στο στομάχι... γιατί δεν μπορώ να την αγκαλιάσω με τον τρόπο που θέλει... κι αυτή,  να μου χαρίσει την αγάπη της πλημμυρίζοντας την κάμαρη με μουσική..

Ματωμένη,  ..βαθειά ραγισμένη,  εκεί που ακουμπάνε τα μ΄λα των δαχτύλων και γεννιούνται οι μουσικές του κόσμου που αγαπώ...
..στέκομαι πλάι και σε βλέπω.. ράγισε το μπράτσο σου
και ράγισ'η καρδιά μου διπλά...
.
αφουγκράζεται τις σκέψεις μου, μήπως και μπορέσω να της βρω το μάστορά της, ...Έτσι αφουγκράζεται και η καρδιά μου περιμένοντας την Αλήθεια μήπως και ξαναπεράσει δίπλα της για να μπορέσει να πιαστεί,  να ανασηκωθεί και να νιώσει ταληθινό το εφηβικό σκίρτημα χωρίς πολλές κουβέντες από αυτόν που θα σκουντίξει την υπερηφάνειά του και θα βρεθεί στο πάτωμα παίζοντας μαζί της.... .......

Τραγούδια έγραψα πολλά ..και δάκρυσα για σένα..      σε πήρα σε τόπους, ..με ταξίδεψες, μου γνώρισες ανθρώπους  ... από μιαν άλλη στεριά,.. όμορφους και..
Καθημερινούς βαρετούς...  μια  βραδινή ενόχληση.... που έγινε, ...αναπάντεχα ...μια γλυκιά συνήθεια.. σαν το περγαμόντο...
Αυτό το γλυκό που σου αρέσει, αλλά... δεν σου αρέσει... και μετά σου αρέσει....
Άραγε Θα μπορέσουμε ποτέ να αφιερώσουμε τέτοια μουσικά θέματα από καρδιάς έτσι..
με ανοιχτά τα μάτια,..   με τόνομά τους βρε αδερφέ, ...να ξέρουμε που πάνε τα μυρωδικά του ανοιξιάτικου έρωτα..
χωρίς την ανασφάλεια της καθημερινής χρήσης του μυαλού μας και την απόλυτη καταπίεση του εσωτερικού μας κόσμου..

Κατάντια.....

Μα πως γίναμε έτσι.... ;
Λες να βρούμε ξανά δύναμη να μαζέψουμε τα λίγα κομμάτια που μας απέμειναν μετά το τελευταίο σκόρπισμα... στους ανέμους των συναισθημάτων...;
και να εμπιστευτούμε, να εμπιστευτούμε, να εμπιστευτούμε αυτή την πλανεύτρα Ζωή....;

Δύσκολο το κόβω....... !! -!-

με πιάνει η ψυχή μου, ..
πονάει όλο το κορμί μου ...... πρέπει να γίνει καλά η κιθάρα μου.....
να με γεμίσει με ήχους, με μελωδίες εκείνες του αγαπησιάρικου κόσμου, που ξεχνιέται δω και 'κει
ψάχνοντας για τη μαγική αυλή...
σε αυτήν που μεγάλωσε η κιθάρα μου ..έτσι τη γνώρισα
Έπαιζε εισαγωγές και πολυμήχανες ρομαντικές ωδές.....

Μια Κυριακή......       
στην καρδιά της Άνοιξης, ..............από την Ανατολή στη Δύση.......

 

Το πολλαπλό σου είδωλο 

 Χειμερινοί Κολυμβητές

ακούστε το μοναδικό στιχοπλόκο, τραγούδι..... το βρήκα κι έγραφε... «θέλεις, θέλω, πάντα έχεις κέφι έχω πάντα.. ... ..»

...........

Καταπληκτό...  πόσο ερωτικό..., μα τι πλοκή.... τι μουσικό θέμα, το αφιερώνω  λοιπόν εκεί, στα μεσοπροάστεια της Ευρώπης ....
Θα ήθελα να το αφιέρωναν και σε μένα.... έτσι απλά...     σε μένα και στη ραγισμένη μου κιθάρα...

Μην στενοχωριέσαι κιθαρούλα μου ...σύντομα θα γιάνεις... να μοιράζουμε τις λύπες μας, των έρωτά μας, ...χαρές μας όπως παλιά...



ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ & ΛΟΓΟ - ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ
γράφει και δεν αντιγράφει σήμερα:   η +Sonia Texarheia 

κείμενο σε εξέλιξη......